Koronawirus - stan epidemii - nowe ograniczenia

Koronawirus - stan epidemii - nowe ograniczenia

 
Nowe ograniczenia wprowadzone roporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 24 marca 2020 roku zmieniającym rozporządzenie tego Ministra w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii (Dziennik Ustaw z 2020 roku, pozycja 522, dalej jako: nowelizacja 1) postanowiłem uczynić przedmiotem nowego wpisu (a nie aktualizacji poprzedniego), albowiem ograniczenia te mają charakter bardzo daleko idący.
 
Przede wszystkim nowelizacja 1 wprowadziła daleko idące ograniczenia wolności poruszania się po terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (§1 pkt 2). Niestety przepisy w tym przedmiocie są nie tylko nieprezycyjne, ale w niektórych przypadkach wręcz kuriozalne (na co zwrócę oczywiście uwagę w dalszej części wpisu).
 
Nowelizacja 1 w okresie od dnia 25 marca 2020 roku do dnia 11 kwietnia 2020 roku zakazuje:
 
na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej przemieszczania się osób przebywających na tym obszarze
 
z pewnymi wyjątkami, o których mowa poniżej.
 
 
Należy w związku z tym zauważyć, że teoretycznie powyższa norma prawna dotyczy też przemieszczania się w pomieszczeniach (w tym we własnych mieszkaniach), środkach transportu czy własnych ogródkach, wszystkie te miejsca znajdują się bowiem na obszarze Rzeszposolitej Polskiej, a nie zostały wymienione w wyjątkach.
 
Oczywiście rozumiem potrzebę szybkiego działania. Tym niemniej przy tak krótkim i tak ważnym akcie prawnym jakim jest nowelizacja 1, nie było raczej problemu z tym, aby maksymalnie dopracować jego treść (a przynajmniej nie powinno być). Tak czy inaczej, należy przyjąć, iż miejsca, które wskazałem wyżej, nie podpadają pod omawiany zakaz, albowiem w przeciwnym razie nie miałoby to po prostu sensu. Zakaz należy zatem postrzegać jako obowiązujący na wolnej przestrzenii, poza zamkniętymi obiektami.
 
 
Dopuszczalne jest przemieczanie się w celu:
 
  1. wykonywania czynności zawodowych lub zadań służbowych, lub pozarolniczej działalności gospodarczej, lub prowadzenia działalności rolniczej lub prac w gospodarstwie rolnym, oraz zakupu towarów i usług z tym związanych,
  2. zaspokajania niezbędnych potrzeb związanych z bieżącymi sprawami życia codziennego, w tym uzyskania opieki zdrowotnej lub psychologicznej, tej osoby, osoby jej najbliższej w rozumieniu art. 115 § 11 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 roku – Kodeks karny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1950 i 2128), a jeżeli osoba przemieszczająca się pozostaje we wspólnym pożyciu z inną osobą – także osoby najbliższej osobie pozostającej we wspólnym pożyciu, oraz zakupu towarów i usług z tym związanych;
  3. wykonywania ochotniczo i bez wynagrodzenia świadczeń na rzecz przeciwdziałania skutkom COVID-19, w tym w ramach wolontariatu;
  4. sprawowania lub uczestniczenia w sprawowaniu kultu religijnego, w tym czynności lub obrzędów religijnych.
 
O ile punkt 1 i 4 są mniej więcej zrozumiałe, o tyle punkt 2 jest mocno niedookreślony.
 
W przypadku punktu 2 wiadomo, że przez osobę najbliższą należy rozumieć małżonka, wstępnego, zstępnego, rodzeństwo, powinowatego w tej samej linii lub stopniu, osobę pozostająca w stosunku przysposobienia oraz jej małżonka, a także osobę pozostająca we wspólnym pożyciu. Nie wiadomo jednak czym są niezbędne potrzeby i to jeszcze związane z bieżącymi sprawami życia codziennego. Jak na przepis ograniczający konstytucyjną wolność poruszania się (art. 52 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej), mamy tutaj do czynienia z wyjątkowym brakiem prezycji pozostawiającym pole do różnych interpretacji. Pominąwszy w tym miejscu, że omawiam przepisy rozporządzenia, które ograniczają konstytucyjną wolność (co samo w sobie nie powinno mieć miejsca, bo ograczenia są dopuszczalne tylko w ustawie - art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej), należy wskazać, iż dla każdego inne są niezbędne potrzeby i inne są bieżące sprawy życia codziennego o ile w ogóle powyższe kategorie potrzeb i spraw da się dla danej osoby określić. Bo czy bieżącą sprawą życia codziennego będzie na przykład zakup szynki, w sytuacj w której do przeżycia można kupić cheb i masło? Nie mówiąc już o tym czy kupno takiej szynki będzie zaspokajało jeszcze niezbędną potrzebę, czy może już zbędną - nawet jeżeli uznać, że będzie to potrzeba związana z bieżącymi sprawami życia codziennego. A co jeżeli szynkę zastąpimy piwem lub winem? Takie i podobne pytania będą sobie musiały stawiać organy stosujące na codzień omawiane przepisy, a w ich przypadku niezwykle istotna powinna być szybkość działania (egzekwowania). Nie bardzo wiadommo również, jak do omawianych określeń ma się choćby bieganie w parku (czy też spacer), które sam Minister Zdrowia (którego zaangażowanie i wysiłek szanują) na konferencji w dniu 24 marca 2020 roku określił jako jak najbardziej dopuszczalne. Bo czy takie bieganie lub spacer ma na celu zaspokojenie niezbędnej potrzeby, a jezeli tak to jakiej? Nie wiadomo również w jaki sposób tego rodzaju potrzeba miałaby być związana z bieżącymi sprawami życia codziennego. Wydaje się zatem, że w omawianym zakresie należy się po prostu kierować zdrowym rozsądkiem, licząc na to, że organy egzekwujące prawo będą miały zbierzną ocenę z naszą własną. 
 
Nie bardzo wiadomo również co należy rozumieć przez świadczenia na rzecz przeciwdziałania skutkom COVID-19. Na dzień dzisiejszy nie bardzo wiemy jakie mogą być skutki COVID-19, trudno zatem ustalić jakie konkretnie świadczenia będą świadczeniami na rzecz przeciwdziałania tym skutkom.
 
Dalej nowelizacja 1 wskazuje, że gdy przemieszaczanie się następuje:
 
  1. pieszo – jednocześnie mogą się poruszać dwie osoby w odległości nie mniejszej niż 1,5 m od siebie;
  2. środkami publicznego transportu zbiorowego w rozumieniu art. 1a ust. 4 pkt 3a ustawy z dnia 20 czerwca 1992 roku o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego (Dz. U. z 2018 r. poz. 295) – środkiem tym można przewozić, w tym samym czasie, nie więcej osób, niż wynosi połowa miejsc siedzących.
 
Tutaj mamy prawdziwego potwora prawniczego. Pamietajmy bowiem, że ograniczenie dotyczy przemieszczania się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Oznacza to, że punkt 1 odnosi się do przemieszczania się pieszo na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej. Oznacza to, że UWAGA: na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej jenocześnie mogą sie poruszać tylko dwie osoby, ale muszą być w odległości nie mniejszej niż 1,5 m od siebie - czyli może to być odległość na przykład 100 lub 200 kilometrów, ale zawsze tylko dwie osoby jednocześnie na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej. Przy czym omawianego ograniczenia nie stosuje się do osób najbliższych, czyli każda z tych osób może poruszać się dodatkowo z osobami najbliższymi. Pozostaje życzyć powodzenia organom, które miałyby egzekwować tak zredagowaną normę prawną. Mniej śmieszne jest jednak to, że my musimy się do tej normy stosować. W omawianym przypadku umiejętności prawidłwej legislacji ewidentnie zawiodły i trudno to tłumaczyć pośpiechem. Nie jesteśmy w stanie wojny, rządzący zapewniają o odbywaniu ciągłych narad, spotkań i temu podobnych. Tekst dwustronnicowego, tak ważnego, aktu prawnego należało zredagować po prostu dużo lepiej, tak aby tak oczywistych błędów nie było. W związku z powyższym należy przyjąć, że omawiana restrykcja dotyczy osób idących wspólnie ze sobą oraz osób które się wyprzedzają lub wymijają, pomimo tego, że takiego (lub innego) doprecyzowania zabrakło w omawianym rozporządzeniu.
 
 
Ponadto nowelizacja 1 (§1 pkt 1) zniosła zwolnienie z obowiązku podania danych kontaktowych oraz odbycia kwarantanny po przekroczeniu granicy dla osób, ktore wykonują czynności zawodowe w Rzeczypospolitej Polskiej lub państwie sąsiadującym. Tym samym także takie osoby będą zobowiązane do podania danych kontaktowych i odbycia kwarantanny.
 
Nowelizacja 1 wprowadziła zasadę, że obowiązek poinformowania o zamiarze wywozu lub zbycia określonych przedmiotów poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej należy wykonać na conajmniej 36 godziny przed takim zamiarem (zamiast 24 godzin). Tutaj także regulacja jest dosyć specyficzna - konia z rzędem temu, kto przewidzi że za 36 godzin „najdzie go” zamiar wywiezienia lub zbycia określonych przedmiotów za granicę. Kiedy bowiem sobie to uświadomi, już będzie miał taki zamiar, a to będzie oznaczało, że naruszył omawianą normę - bo przecież zawiadomienie powinno nastąpić na conajmniej 36 godzin "przed zamiarem". Dlatego obowiązek powiadamiania powinien być liczony wstecz od planowanej daty wywiezienia lub zbycia określonych przedmiotów, w nie od momentu powzięcia zamiaru.
 
Nowelizacja 1 zmieniła również dopuczalną liczbę osób uczestniczących w sprawowaniu kultu religijnego, w tym czynności lub obrzędów religijnych, na danym terenie lub w danym obiekcie (wewnątrz lub na zewnątrz) do 5 osób (oprócz osób sprawujących kult religijny lub osób zatrudnionych przez zakład pogrzebowy w przypadku pogrzebu).
 
Co ciekawe, w przypadku zgormadzeń nowelizacja 1 poszła znacznie dalej - całkowicie ich zakazując od dnia 25 marca 2020 roku i rozciągnęła ten zakaz nie tylko na oficjalne zgromadzenia, ale również na inne zgromadzenia, imprezy (cokolwiek to oznacza), spotkania i zebrania niezależnie od ich rodzaju. Zakaz ten nie dotyczy jednak spotkań z osobami najbliższymi oraz osobami najbliższymi osoby, z którą pozostaje się we wspólnym pożyciu. Omawiany zakaz nie dotyczy również spotkań i zebrań związanych z wykonywaniem czynności zawodowych lub zadań służbowych, lub pozarolniczej działalności gospodarczej, lub prowadzeniem działalności rolniczej lub prac w gospodarstwie rolnym. Oznacza to przykładowo, że mogą odbyć się walne zgromadzenia akcjonariuszy, zgromadzenia wspólników czy też zebrania wspólników. 
 
 
 
konkluzja
 
 
 
Wprowadzenie dalszych, bezprecedensowych w historii trzeciej Rzeczypospolitej Polskiej, ograniczeń konstytucyjnych praw i wolności obywatelskich bez formalnego wprowadzenia stanu nadzwyczajnego jest w mojej ocenie poważnym nadużyciem. Tym bardziej, że stan klęski żywiołowej może być, zgodnie z ustawą z dnia 18 kwietnia 2002 roku o stanie klęski żywiołowej (Dziennik Ustaw numer 62, pozycja 558 z 2002 roku ze zmianami) wprowadzony dla zapobieżenia skutkom katastrof naturalnych (art. 2), a te zdefiniowane są jako:
 
zdarzenie związane z działaniem sił natury, w szczególności wyładowania atmosferyczne, wstrząsy sejsmiczne, silne wiatry, intensywne opady atmosferyczne, długotrwałe występowanie ekstremalnych temperatur, osuwiska ziemi, pożary, susze, powodzie, zjawiska lodowe na rzekach i morzu oraz jeziorach i zbiornikach wodnych, masowe występowanie szkodników, chorób roślin lub zwierząt albo chorób zakaźnych ludzi albo też działanie innego żywiołu
 

Ewidentnie mamy zatem do czynienia z katastrofą naturalną i dla ograniczenia praw i wolnosci obywatelskich powinien zostać wprowadzony stan nadzwyczajny - stan klęski żywiołowej. 

Koronawirus - stan epidemii

Koronawirus - stan epidemii

Dzisiejszy post dotyczy wprowadznenia od dnia 20 marca 2020  do odwołania stanu epidemii związanego z pandemią wirusa SARS-CoV-2 wywołującego chorobę COVID-19, rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 20 marca 2020 roku w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii (Dziennik Ustaw z 2020 roku, pozycja 491, dalej jako: rozporządzenie). 
Ograniczenia i zakazy wprowadzone powyższym rozporządzeniem są podobne do tych, które zostały wprowadzone w związku z ogłoszeniem stanu zagrożenia epidemicznego. W dzisiejszym poście wskazane zostaną najważniejsze z nich.
ograniczenia przemieszczania się
 
 
Transport kolejowy - wstrzymano możliwość przekraczania granicy Polski (§2 ust. 1);
 
Powrót do Polski innym transportem niż kolejowy - wprowadzono obowiązek poinformowania funkcjonariusza Straży Granicznej o adresie miejsca zamieszkania lub pobytu, w którym powracająca osoba będzie odbywać obowiązkową kwarantannę oraz o swoim numerze telefonu (§2 ust. 2 pkt 1). Dane te są przekazywane w wersji elektronicznej do systemu teleinformatycznego prowadzonego przez Ministra Zdrowia oraz w wersji papierowej w postaci kart lokalizacyjnych do wojewodów. Następnie dane są przekazywane Państwowej Inspekcji Sanitarnej, Narodowemu Funduszowi Zdrowia, Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych, Kasie Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego, wojewodom, Policji i operatorowi pocztowemu. Wprowadzono również obowiązek odbycia 14 dniowej kwarantanny (§2 ust. 2 pkt 2).
 
Obowiązek podania danych kontaktowych i odbycia kwarantanny nie dotyczy (§2 ust. 6 i 7):
 
przekraczania granicy Rzeczypospolitej Polskiej w ramach wykonywania czynności zawodowych:
 
  • w Rzeczypospolitej Polskiej lub państwie sąsiadującym przez osobę wykonującą czynności zawodowe w tych państwach,
  • przez załogę statku w rozumieniu przepisów o bezpieczeństwie morskim lub załogę statku powietrznego w rozumieniu art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 3 lipca 2002 roku – Prawo lotnicze (Dziennik Ustaw z 2019 roku, pozycja 1580 i 1495 oraz z 2020 roku, pozycja 284),
  • przez kierowców wykonujących przewóz drogowy w ramach międzynarodowego transportu drogowego lub międzynarodowego transportu kombinowanego w rozumieniu przepisów o transporcie drogowym,
  • przez kierowców wykonujących przewóz drogowy w ramach międzynarodowego transportu drogowego lub międzynarodowego transportu kombinowanego w rozumieniu przepisów o transporcie drogowym powracających z zagranicy innymi środkami transportu niż pojazd, którym jest wykonywany transport drogowy: w celu odbioru odpoczynku, o którym mowa w rozporządzeniu (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 roku w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającym rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającym rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85WE (Dziennik Urzędowy UE L 102 z 11 kwietnia 2006 roku, strona 1, ze zmianami 2), na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub po odebraniu za granicą odpoczynku, o którym mowa powyżej, oraz po przerwie w świadczeniu pracy w okolicznościach wskazanych w art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 roku o czasie pracy kierowców (Dziennik Ustaw z 2019 roku, pozycja 1412)
 
żołnierzy Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej lub żołnierzy wojsk sojuszniczych, funkcjonariuszy Policji, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej oraz Służby Ochrony Państwa, wykonujących zadania służbowe.
Państwowy inspektor sanitarny właściwy ze względu na miejsce zamieszkania lub pobytu, w których ma być obowiązkowa kwarantanna lub inny upoważniony przez Głównego Inspektora Sanitarnego państwowy inspektor sanitarny, w uzasadnionych przypadkach może zdecydować o skróceniu lub zwolnieniu z obowiązku odbycia kwarantanny (§2 ust. 8).
Osoba odbywająca kwarantannę ma obowiązek poinformowania pracodawcy o jej odbywaniu. Informację tę przekazuje się za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności, w tym przez telefon.
ograniczenia dotyczące obrotu lub używania określonych przedmiotów:
Respiratory i kardiomonitory - wprowadzono zakaz wywozu lub zbywania poza terytorium Polski (§4). Wprowadzono również obowiązek, polegający na tym, że podmioty inne niż podmioty wykonujące działalność leczniczą są obowiązane, w terminie do dnia 17 marca 2020 roku, przekazać właściwemu wojewodzie informację o rodzaju i liczbie posiadanych respiratorów i kardiomonitorów.
Inne przedmioty - wprowadzono obowiązek poinformowania właściwego wojewody na co najmniej 24 godziny przed zamiarem wywozu lub zbycia poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej następujących przedmiotów: gogli ochronnych, kombinezonów typu TYVEK, masek typu FFP2/FFP3, maseczek chirurgicznych, ochraniaczy na buty (obuwie), rękawiczek lateksowych, rękawiczek nitrylowych, środków do dezynfekcji rąk, powierzchni i pomieszczeń. Wojewoda przekazuje te informacje ministrowi właściwemu do spraw zdrowia (§5).
ograniczenia dotyczące prowadzenia działalności:
Wprowadzono zakaz lub ograniczenie prowadzenia następującej działalności (§6, §7, §11):
    • polegającej na przygotowywaniu i podawaniu posiłków i napojów gościom siedzącym przy stołach lub gościom dokonującym własnego wyboru potraw z wystawionego menu, spożywanych na miejscu (ujętej w Polskiej Klasyfikacji Działalności w podklasie 56.10.A), z wyłączeniem realizacji usług polegających na przygotowywaniu i podawaniu żywności na wynos lub jej przygotowywaniu i dostarczaniu oraz działalności restauracyjnej lub barowej prowadzonej w środkach transportu, wykonywanej przez oddzielne jednostki,
    • związanej z organizacją, promocją lub zarządzaniem imprezami, takimi jak targi, wystawy, kongresy, konferencje, spotkania, włączając działalności polegające na zarządzaniu i dostarczaniu pracowników do obsługi terenów i obiektów, w których te imprezy mają miejsce(ujętej w Polskiej Klasyfikacji Działalności w podklasie 82.30.Z),
    • twórczej związanej z wszelkimi zbiorowymi formami kultury i rozrywki(ujętej w Polskiej Klasyfikacji Działalności w dziale 90.0),
    • związanej ze sportem, rozrywkowej i rekreacyjnej (ujętej w Polskiej Klasyfikacji Działalności w dziale 93.0), w szczególności polegającej na prowadzeniu miejsc spotkań, klubów, w tym klubów tanecznych i klubów nocnych oraz basenów, siłowni, klubów fitness,
    • związanej z projekcją filmów lub nagrań wideo w kinach, na otwartym powietrzu lub w pozostałych miejscach oraz działalności klubów filmowych (ujętej w Polskiej Klasyfikacji Działalności w podklasie 59.14.Z),
    • związanej z konsumpcją i podawaniem napojów (ujętej w Polskiej Klasyfikacji Działalności w podklasie 56.30),
    • związanej z prowadzeniem kasyn, z wyłączeniem kasyn internetowych;
    • działalności bibliotek, archiwów, muzeów oraz pozostałej działalności związanej z kulturą (ujętej w Polskiej Klasyfikacji Działalności w dziale 91.0),
    • w obiektach handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m2 począwszy od dnia 21 marca 2020 roku zakazuje się:
      • prowadzenia działalności usługowej najemcom powierzchni usługowej, z wyłączeniem najemców, których przeważająca działalność polega na świadczeniu usług: medycznych, bankowych, ubezpieczeniowych, pocztowych, pralniczych lub gastronomicznych polegających jedynie na przygotowywaniu i dostarczaniu żywności; 
      • prowadzenia handlu detalicznego lub prowadzenia działalności usługowej na wyspach handlowych.
      • handlu detalicznego najemcom powierzchni handlowej, z wyłączeniem najemców, których przeważająca działalność polega na sprzedaży: żywności, produktów kosmetycznych, artykułów toaletowych, środków czystości, produktów leczniczych, wyrobów medycznych, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego, gazet, artykułów buodlwanych lub remontowych, artykułów dla zwierząt domowych, paliw,
    • organizowania zgromadzeń - w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 24 lipca 2015 roku – Prawo o zgromadzeniach (Dz. U. z 2019 r. poz. 631), z wyjątkiem przypadku gdy liczba uczestników zgromadzenia wynosi nie więcej niż 50 osób, wliczając w to organizatora i osoby działające w jego imieniu,
    • prowadzenia usług rehabilitacyjnych w ramach prewencji rentowej, o której mowa w art. 69 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dziennik Ustaw z 2020 r. pozycja 266 i 321) - całkowity zakaz wykonywania usług rehabilitacyjnych realizowanych w ramach zamówień udzielanych przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych,
    • działalności samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, dla których podmiotem tworzącym jest Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego - nieudzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
    • działalności w zakresie lecznictwa uzdrowiskowego, o którym mowa w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1056, z 2019 r. poz. 1815 oraz z 2020 r. poz. 284) - nieudzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, 
    • sprawowania kultu religijnego w miejscach publicznych, w tym w budynkach i innych obiektach kultu religijnego - konieczność zapewnienia, aby w trakcie sprawowania kultu religijnego na danym terenie lub w danym obiekcie nie znajdowało się łącznie, zarówno wewnątrz i na zewnątrz pomieszczeń, nie więcej niż 50 osób, wliczając w to uczestników i osoby sprawujące kult religijny. Pominąć należy w tym miejscu błąd redakcyjny, usprawiedliwiony koniecznością szybkiego działania, polegający na konstrukcji: "nie znajdowało się łącznie...nie więcej niż 50 osób". Jedno "nie" jest tutaj niepotrzebne, ale sens regulacji jest jasny, choć akurat w mojej opinii w omawianym zakresie powinien obowiązywać całkowity zakaz podobnie jak w przypadku zgromadzeń,
    • urzędy administracji publicznej lub jednostki organizacyjne wykonujące zadania o charakterze publicznym - kierownik urzędu administracji publicznej lub kierujący jednostką organizacyjną wykonującą zadania o charakterze publicznym może zadecydować o ograniczeniu polegającym na wykonywaniu wyłącznie zadań niezbędnych do zapewnienia pomocy obywatelom oraz określonych zadań w sposób wyłączający bezpośrednią obsługę interesantów.
działania władcze
Tutaj pojawia się największa zmiana w porównaniu do stanu zagrożenia epidemicznego. Otóż zgodnie z  §12 rozorządzenia wojewoda może nakazać właścicielowi udostępnienie nieruchomości, lokali i terenów jeżeli są one przewidziane w planie działania na wypadek wystąpienia epidemii, o którym mowa w art. 44 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 roku o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dziennik Ustaw numer 234, pozycja 1570 ze zmianami, dalej jako: ustawa).
Pamiętać należy również, że zgodnie z art. 47 ustawy decyzją wojewody pracownicy podmiotów leczniczych, osoby wykonujące zawody medyczne oraz osoby, z którymi podpisano umowy na wykonywanie świadczeń zdrowotnych, mogą być skierowani do pracy przy zwalczaniu epidemii. Do pracy przy zwalczaniu epidemii mogą być skierowane także inne osoby, jeżeli ich skierowanie jest uzasadnione aktualnymi potrzebami podmiotów kierujących zwalczaniem epidemii. Skierowanie nie może dotyczyć: 
  • osób, które nie ukończyły 18 lat bądź ukończyły 60 lat,
  • kobiet w ciąży lub osób wychowujących dzieci w wieku do 18 lat, w tym osób wychowujących samotnie dzieci do lat 18,
  • osób, u których orzeczono częściową lub całkowitą niezdolność do pracy,
  • inwalidów i osób z orzeczonymi chorobami przewlekłymi,
  • osób, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 31 lipca 1981 roku o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dziennik Ustaw z 2019 roku, pozycja 152), oraz posłów i senatorów Rzeczypospolitej Polskiej.
Należy mieć także na uwadze, że zgodnie z art. 44a ustawy jeżeli użycie innych sił i środków jest niemożliwe lub może okazać się niewystarczające, Minister Obrony Narodowej może przekazać do dyspozycji Głównego Inspektora Sanitarnego lub wojewody, na którego obszarze podejmowane są działania związane ze stanem zagrożenia epidemicznego, stanem epidemii albo w razie niebezpieczeństwa szerzenia się zakażenia lub choroby zakaźnej, które może stanowić zagrożenie dla zdrowia publicznego, w szczególności wystąpienia choroby szczególnie niebezpiecznej lub wysoce zakaźnej, pododdziały lub oddziały Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, wraz ze skierowaniem ich do wykonywania zadań z tym związanych.
inne
Rozporządzenie (§8) utzymało (w stosunku do stanu zagrożenia epidemicznego) ułatwienia w zakresie realizowania świadczeń opieki zdrowotnej za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności - polegające na możliwości poświadczenia tożsamości za pomocą tych systemów oraz na możliwości poźniejszego dostarczenia skierowania potrzebnego do świadczenia tych świadczeń - w terminie 21 dni od dnia zakończenia okresu na jaki przewidziano zastosowanie rozporządzenia, jednakże nie później niż w dniu udzielenia świadczenia opieki zdrowotnej wykonywanego na podstawie tego skierowania (zamiast 14 dni roboczych od dnia wpisania na listę oczekujących na udzielenie świadczenia).
Istnieje również (§) możliwość udzielania zleceń na zaopatrzenie w wyroby medyczne i zleceń naprawy, o których mowa w art. 38 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych (Dziennik Ustaw z 2020 roku pozycja 357) za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności.
konkluzja
Całość regulacji, uwzględniwszy zarówno rozporządzenie, jak i ustawę, sprawia że mamy do czynienia ze stanem praktycznie identycznym w skutkach ze stanem nadzwyczajnym, o kótrym mowa w Konsytucji Rzeczypospolitej Polskiej, który jednak formalnie takim stanem nie jest, albowiem Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej wymienia trzy takie stany: wojny, wojenny i klęski żywiołowej. Z powyższym mogą się wiązać określone konsekwencje, o których nie chcę w tym poście, w tym momencie, pisać. Wszyscy jednak zdają sobie sprawę, że w grę wchodzi chociażby ewentualna konieczność przełożenia wyborów prezydenckich - obligatoryjna w przypadku stanu nadzwyczajnego.
Natomiast w mojej ocenie formalne nie zakwalifikowanie obecnej sytuacji do stanu nadzwyczajnego nie będzie wykluczało dochodzenia roszczeń związanych z ograniczeniem praw i wolności obywatelskich. Ten temat zostanie jednak omówiony dopiero po zakończeniu epidemii. 
 

 

Koronawirus a siła wyższa

 

Koronawirus a siła wyższa

 

Dzisiejszy post dotyczy oceny tego czy sytuacja związana w pandemią wirusa SARS-CoV-2 wywołującego chorobę COVID-19 może zostać uznana za siłę wyższą, a jeżeli tak, to jakie są tego konsekwencje dla stosunków cywilnoprawnych.

 

Pojęcie siły wyższej

 

Nie wdając się w akademickie dywagacje dotyczące różnych koncepcji siły wyższej w prawie cywilnym, należy wskazać, że z punktu widzenia orzecznictwa (a więc z praktycznego punktu widzenia) oraz doktryny, dominuje obecnie koncepcja, że siła wyższa to zdarzenie:

  1. zewnętrzne - czyli takie, którego nie spowodowała zainteresowana osoba,
  2. którego nie można było przewidzieć lub o bardzo niskim stopniu prawdopodobieństwa wystąpienia,
  3. któremu i którego skutkom nie może zapobiec osoba, której dotyczy siła wyższa przy wykorzystaniu dostępnych jej, aktualnych, zasobów wiedzy i doświadczenia.

Warto przytoczyć tutaj następującą wypowiedź zawartą w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 31 maja 2019 roku, sygnatura akt: IV CSK 129/18:

W nauce i orzecznictwie dominuje koncepcja obiektywna siły wyższej rozumianej jako zdarzenie zewnętrzne w stosunku do ruchu przedsiębiorstwa, o charakterze nadzwyczajnym, przejawiającym się w nieznacznym stopniu prawdopodobieństwa jego wystąpienia oraz o charakterze przemożnym, polegającym na niemożności jego "opanowania" i zapobieżenia jego skutkom na istniejącym w danej chwili poziomie rozwoju wiedzy i techniki (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2004 r., II UK 83/04, OSNP 2005, Nr 14, poz. 215 i z dnia 18 grudnia 2002 r., I PKN 12/02, OSNP 2004, Nr 12, poz. 206). Zwykle przejawem tak rozumianej vis maior są katastrofy żywiołowe - trzęsienia ziemi, powodzie lub huragany. Za siłę wyższą mogą być także uznane zdarzenia wywołane przez człowieka, jak działania wojenne lub gwałtowne rozruchy, a także akty władzy publicznej, którym należy się podporządkować pod groźbą sankcji.

Wprawdzie Sąd Najwyższy odnosi pojęcie siły wyższej do ruchu przedsiębiorstwa i używa nieco archaicznego języka, tym niemniej sens wypowiedzi Sądu Najwyższego sprowadza się do tego, że aby dane zdarzenie mogło zostać uznane za siłę wyższą, musi posiadać cechy, które wskazałem wyżej.

Kwestia związana z punktem 3, powyżej została z kolei dobrze zilustrowana w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2002 roku, syngatura akt: IV CKN 629/00:

Współcześnie panuje zgodność co do podstawowych właściwości stanu określanego jako siła wyższa uwalniająca od odpowiedzialności lub usprawiedliwiająca bezczynność, gdy z działaniem ustawa wiązała zapewnienie uprawnień.

Siła wyższa musi być zatem zdarzeniem zewnętrznym w stosunku do powołującego się na nią podmiotu. Stan określany w ten sposób powinien istnieć obiektywnie, a więc musi być widoczny i sprawdzalny dla nieuprzedzonego obserwatora; nie może być np. wytworem wyobraźni. Odnośnie do natężenia wpływu tego zdarzenia na działanie lub zaniechanie przeważa tzw. teoria obiektywna, nie dopuszczająca, aby miarodajna była wyłącznie ocena podmiotu powołującego się na siłę wyższą. Jednak stosowanie tej teorii musi odbywać się z uwzględnieniem okoliczności ocenianych indywidualnie dla danego przypadku, zatem ocena powinna być dokonywana "z zewnątrz" ale przy uwzględnieniu konkretnej sytuacji ocenianego. W piśmiennictwie trafnie zauważono bowiem, że stosowanie teorii obiektywnej w czystym ujęciu wykluczałoby w praktyce siłę wyższą, skoro w każdej niemal sytuacji zdarza się, że to co było niemożliwe dla jednych dla kogoś innego okazało się możliwym. Wskazówkę interpretacyjną czerpie się również z brzmienia art. 121 pkt 4 KC, mówiącego o uprawnionym, który nie może dochodzić roszczeń.

Nie można wymagać, aby owo zdarzenie zewnętrzne w sposób absolutny wyłączało możność przeciwstawienia się. W literaturze przedmiotu trafnie podkreśla się wymaganie przemożnego charakteru, wyłączającego skuteczne przeciwdziałanie zarówno ze względu, na dysproporcję siły fizycznej jak i niewspółmierne ryzyko.

Przemożność czynnika zewnętrznego obezwładniającą wolę strony słabszej określa się jako terror armorum przy czym "orężem", o którym mowa w tym określeniu może być groźba pozbawienia wolności a nawet innych szykan godzących w godność jednostki np. wszczynanie postępowania karnego.

Jak zatem widać, kwestia tego, czy dane zdarzenie ma charakter zewnętrzny i cechuje się nieprzewidywalnością (lub bardzo dużą trudnoscią jego przewidzenia) podlega obiektywnej ocenie z punktu widzenia przeważającej liczby obiektywnych obserwatorów - na zasadzie, że zdarzenie jest takie „dla każdego” lub „prawie dla każdego”. Jedakże już kwestia tego, czy jest to zdarzenie któremu i którego skutkom nie można zapobiec, powinna być obiektywną oceną sytuacji danej osoby i dostępnych jej środków oraz narzędzi

 

Pandemia SARS-CoV-2 a siła wyższa

 

Mając powyższe na uwadze, należ się zastanowić, czy sytuacja, z którą mamy obecnie do czynienia może zostać uznana za siłę wyższą, czy też nie?

W mojej ocenie odpowiedź jest jednoznacznie twierdząca.

Sytuacja występująca obecnie jest bezprecedensowa w skali krajowej, jak i światowej. Mamy do czynienia z epidemią, która została następnie ogłoszona pandemią, wirusa SARS-CoV-2, który jest niezwykle zaraźliwy i który powoduje śmiertelność na szacowanym poziomie od 3% do 7%, czyli 30 do 70 razy większą niż sezonowa grypa (któej śmiertelność to około 0,1%). W dodatku około 20% chorych osób wymaga hospitalizacji. Wirus jest nowy, nie ma na niego szczepionki, ani dedykowanego leku. Wirus i wywoływana przez niego choroba już spowodował paraliż służb zdrowia w wielu krajach i doprowadził do podjęcia nadzwyczajnych środków, takich jak ogłoszenie stanu zagrożenia epidemicznego w Polsce (rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 13 marca 2020 roku w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu zagrożenia epidemicznego, Dziennik Ustaw z 2020 roku, pozycja 433). Z całą pewnością nie mamy tutaj do czynienia z czymś, co jest: „taką trochę gorszą grypą”, jak jeszcze do niedawna usiłowały przekonywać niektóre osoby wypowiaadające się w mediach publicznych. 

Mamy zatem w tym przypadku zdarzenie, które jest zewnętrzne, a przy tym takie, którego wystąpienie było bardzo mało prawdopodobne oraz któremu i którego skutkom praktycznie nikt nie może w pełni zapobiec przy wykorzystaniu aktualnych zasobów wiedzy i doświadczenia.

Należy zresztą zadać retoryczne pytanie, jeżeli takiej sytuacji nie można byłoby uznawać za siłę wyższą, to jaką sytuację można byłoby uznać za taką siłę wyższą.

 

Odpowiedzialność z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania

 
Co do zasady każdy odpowiada za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania wynikającego z łączącego go z inną osobą lub innymi osobami stosunku prawnego. Jednakże, w sytuacji typowej, odpowiedzialność taka funkcjonuje na zasadzie winy - art. 471 k.c. Oznacza to, że odpowiedzialność powstaje wyłącznie wówczas, gdy dana osoba ponosi winę za to, że niewykonała lub nienależycie wykonała zobowiązanie.
 
W związku z tym, jeżeli niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania wynika z tego, że jest pandemia SARS-CoV-2, odpowiedzialność cywilnoprawna nie powstaje. 
 
Tutaj jednak należy uczynić ważne zastrzeżenie - nie ma żadnego automatyzmu i należy oceniać każdy przypadek osobno, z uwzględnieniem faktu, które go dotyczą. Chodzi o to, że zdarzenie będące siłą wyższą lub jego skutek, musi być przyczyną (obiektywną) tego, że niewykonano lub nienależycie wykonano zobowiązanie.
 
Przedkładając to na nieco bardziej zrozumiały język - jeżeli mamy umowę, której obiektywnie nie jesteśmy w stanie wykonać przez to, że jest pandemia SARS-CoV-2, to nie bedziemy za to ponosić odpowiedzialności
 
Tutaj należy uczynić kolejne zastrzeżenie - powyższe zasady mogą zostać zmodyfikowane w umowie (na zasadzie art. 473 k.c.), aczkolwiek zwykle modyfikacja polega na: wprowadzeniu definicji siły wyższej (z przykładowym wymieniem zdarzeń, które ją stanowią), określeniu postępowania stron w razie jej wystąpienia lub przedłużeniu czasu na wykonanie zobowiązań umownych, a nie na rozciągnieciu odpowiedzialności także na niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiazania spowodowane siłą wyższą.
 

Przedawnienie

 
Zgodnie z art. 121 pkt 4 k.c. bieg przedawnienia nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu co do wszelkich roszczeń, gdy z powodu siły wyższej uprawniony nie może ich dochodzić przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw danego rodzaju - przez czas trwania przeszkody.
 
Jeżeli zatem z powodu pandemii SARS-CoV-2 dana osoba nie może dochodzić swojego roszczenia, to czas, przez w którym nie może tego zrobić przedłuża okres przedawnienia.
 

Zasiedzenie

 
W przypadku zasiedzenia sytuacja jest analogiczna, jak w przypadku przedawnienia, a to z racji odesłania przez art. 175 k.c. między innymi do z art. 121 pkt 4 k.c. W związku z tym bieg okresu niezbędnego do zasiedzenia nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu, jeżeli z powodu siły wyższej uprawniony nie może podjąć czynności, która przerwałaby bieg tego okresu, czyli czynności wskazanych w art. 121§1 k.c. (dochodzenie przed sądem lub innym uprawnionym organem lub ustalenie albo zaspokojenie lub zabezpieczenie roszczenia dotyczącego prawa własności, uznanie roszczenia dotyczącego prawa własnosci przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje, wszczęcie mediacji dotyczących prawa własności)
 
Jeżeli zatem z powodu pandemii SARS-CoV-2 dana osoba nie może podjąć powyższych czynności, to czas, przez w którym nie może tego zrobić przedłuża okres niezbędny do zasiedzenia.
 

Koronawirus - ograniczenia z dnia 13 marca 2020 roku (uaktualniony)

 

 

 

 

 

Koronawirus - ograniczenia z dnia 13 marca 2020 roku

Dzisiejszy post dotyczy wprowadzonych w dniu 13 marca 2020 ograniczeń związanych z pandemią wirusa SARS-CoV-2 wywołującego chorobę COVID-19, z uwzględnieniem zmian wprowadzonych w dniu 14 marca 2020 roku.
Najważniejsze znaczenie mają cztery rozporządzenia z dnia 13 marca 2020 roku, ogłoszone już w Dzienniku Ustaw:
  1. Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 13 marca 2020 roku w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu zagrożenia epidemicznego (Dziennik Ustaw z 2020 roku, pozycja 433, dalej jako: rozporządzenie 1), zmienione rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 14 marca 2020 roku (Dziennik Ustaw z 2020 roku, pozycja 441, dalej jako: nowelizacja 1-1), rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 16 marca 2020 roku (Dziennik Ustaw z 2020 roku, pozycja 461, dalaj jako: nowelizacja 1-2), rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 18 marca 2020 roku (Dziennik Ustaw z 2020 roku, pozycja 478, dalaj jako: nowelizacja 1-3);
  2. Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 13 marca 2020 roku w sprawie przywrócenia tymczasowo kontroli granicznej osób przekraczających granicę państwową stanowiącą granicę wewnętrzną(Dziennik Ustaw z 2020 roku, pozycja 434, dalej jako rozporządzenie 2), zmienione rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 14 marca 2020 roku (Dziennik Ustaw z 2020 roku, pozycja 439, dalej jako: nowelizacja 2-1), rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 marca 2020 roku (Dziennik Ustaw z 2020 roku, pozycja 468, dalaj jako nowelizacja 2-2);
  3. Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 13 marca 2020 roku w sprawie czasowego zawieszenia lub ograniczenia ruchu granicznego na określonych przejściach granicznych (Dziennik Ustaw z 2020 roku, pozycja 435, dalej jako rozporządzenie 3), zmienione rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 17 marca 2020 roku (Dziennik Ustaw z 2020 roku, pozycja 469, dalej jako nowelizacja 3-1);
  4. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 13 marca 2020 roku w sprawie zakazów w ruchu lotniczym (Dziennik Ustaw z 2020 roku, pozycja 436, dalej jako rozporządzenie 4), zmienione rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 14 marca 2020 roku (Dziennik Ustaw z 2020 roku, pozycja 440, dalej jako: nowelizacja 4-1).

Rozporządzenie 1

Rozporządzenie 1 wprowadza na terenie Rzeczypospolitej Polskiej od dnia 14 marca 2020 roku (czyli od godziny 00:00 tego dnia) stan zagrożenia epidemicznego w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2. (§1). Rozporządzenie wprowadza opisane poniżej ograniczenia i zakazy obowiązujące w okresie od dnia 15 marca 2020 roku do odwołania.
ograniczenia przemieszczania się:
  1. Transport kolejowy - wstrzymano możliwość przekraczania granicy Polski (§2 ust. 1);
  2. Powrót do Polski innym transportem niż kolejowy - wprowadzono obowiązek poinformowania funkcjonariusza Straży Granicznej o adresie miejsca zamieszkania lub pobytu, w którym powracająca osoba będzie odbywać obowiązkową kwarantannę oraz o swoim numerze telefonu (§2 ust. 2 pkt 1). Dane te są następnie przekazywane Państwowej Inspekcji Sanitarnej. Wprowadzono również obowiązek odbycia 14 dniowej kwarantanny(§2 ust. 2 pkt 2). Obowiązek odbycia kwarantanny nie ma zastosowania w przypadku przekraczania granicy Rzeczypospolitej Polskiej w ramach wykonywania czynności zawodowych w państwie sąsiadującym przez osobę wykonującą czynności zawodowe w tym państwie, w tym będącą kierowcą obsługującym pojazd samochodowy w transporcie drogowym lub (dodane nowelizacją 1-1) przez załogę statku w rozumieniu przepisów o bezpieczeństwie morskim lub załogę statku powietrznego w rozumieniu przepisów Prawa lotniczego. W tym przypadku redakcja rozporządzenia 1 była wadliwa, albowiem w przypadku omawianego zwolnienia z obowiązku, nie było jednocześnie zwolnienia z wykonania obowiązku poinformowania funkcjonariusza Straży Granicznej o adresie miejsca zamieszkania lub pobytu, w którym powracająca osoba będzie odbywać obowiązkową kwarantannę oraz o swoim numerze telefonu. Tym samym z jednej strony powracająca osoba była zwolniona z obowiązku odbycia kwarantanny, a z drugiej strony zobowiązana była do wskazania adresu zamieszkania lub pobytu, w którym odbędzie obowiązkową kwarantannę. Błąd ten został usunięty nowelizacją 1-3, który zniósł również obowiązek pozostawienia danych kontaktowych. Obowiązek odbycia kwarantanny i przekazania danych kontaktowych nie dotyczy przekraczania granicy Rzeczypospolitej Polskiej przez żołnierzy Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej lub żołnierzy wojsk sojuszniczych wykonujących zadania służbowe. Nowelizacja 1-1 wprowadziła zasadę, że państwowy inspektor sanitarny właściwy ze względu na miejsce zamieszkania lub pobytu, w którym ma być odbywana obowiązkowa kwarantanna lub inny upoważniony przez Głównego Inspektora Sanitarnego państwowy inspektor sanitarny, w uzasadnionych przypadkach może zadecydować o skróceniu lub zwolnieniu z obowiązku odbycia tej kwarantanny. 
ograniczenia dotyczące obrotu lub używania określonych przedmiotów:
  1. Respiratory i kardiomonitory - wprowadzono zakaz wywozu lub zbywania poza terytorium Polski (§3). Wprowadzono również obowiązek, polegający na tym, że podmioty inne niż podmioty wykonujące działalność leczniczą są obowiązane, w terminie do dnia 17 marca 2020 roku, przekazać właściwemu wojewodzie informację o rodzaju i liczbie posiadanych respiratorów i kardiomonitorów.
  2. Inne przedmioty - wprowadzono obowiązek poinformowania właściwego wojewody na co najmniej 24 godziny przed zamiarem wywozu lub zbycia poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej następujących przedmiotów: gogli ochronnych, kombinezonów typu TYVEK, masek typu FFP2/FFP3, maseczek chirurgicznych, ochraniaczy na buty (obuwie), rękawiczek lateksowych, rękawiczek nitrylowych, środków do dezynfekcji rąk, powierzchni i pomieszczeń. Wojewoda przekazuje te informacje ministrowi właściwemu do spraw zdrowia (§4).
ograniczenia dotyczące prowadzenia działalności:
  1. Zakaz prowadzenia działalności - wprowadzono zakaz prowadzenia następującej działalności (§5 ust. 1 pkt 1 i 2, §5 ust. 2, §5 ust. 3, §6, §9):
    • polegającej na przygotowywaniu i podawaniu posiłków i napojów gościom siedzącym przy stołach lub gościom dokonującym własnego wyboru potraw z wystawionego menu, spożywanych na miejscu (ujętej w Polskiej Klasyfikacji Działalności w podklasie 56.10.A), z wyłączeniem realizacji usług polegających na przygotowywaniu i podawaniu żywności na wynos lub jej przygotowywaniu i dostarczaniu oraz działalności restauracyjnej lub barowej prowadzonej w środkach transportu, wykonywanej przez oddzielne jednostki,
    • związanej z organizacją, promocją lub zarządzaniem imprezami, takimi jak targi, wystawy, kongresy, konferencje, spotkania, włączając działalności polegające na zarządzaniu i dostarczaniu pracowników do obsługi terenów i obiektów, w których te imprezy mają miejsce(ujętej w Polskiej Klasyfikacji Działalności w podklasie 82.30.Z),
    • twórczej związanej z wszelkimi zbiorowymi formami kultury i rozrywki(ujętej w Polskiej Klasyfikacji Działalności w dziale 90.0),
    • związanej ze sportem, rozrywkowej i rekreacyjnej (ujętej w Polskiej Klasyfikacji Działalności w dziale 93.0), w szczególności polegającej na prowadzeniu miejsc spotkań, klubów, w tym klubów tanecznych i klubów nocnych oraz basenów, siłowni, klubów fitness,
    • związanej z projekcją filmów lub nagrań wideo w kinach, na otwartym powietrzu lub w pozostałych miejscach oraz działalności klubów filmowych (ujętej w Polskiej Klasyfikacji Działalności w podklasie 59.14.Z),
    • związanej z konsumpcją i podawaniem napojów (ujętej w Polskiej Klasyfikacji Działalności w podklasie 56.30),
    • związanej z prowadzeniem obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania (ujętej w Polskiej Klasyfikacji Działalności w podklasie 55.20),
    • związanej z prowadzeniem kasyn, z wyłączeniem kasyn internetowych; działalności bibliotek, archiwów, muzeów oraz pozostałej działalności związanej z kulturą (ujętej w Polskiej Klasyfikacji Działalności w dziale 91.0),
    • w obiektach handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m2 prowadzenia działalności gastronomicznej i rozrywkowej oraz handlu detalicznego, w którym przeważająca działalność polega na handlu: wyrobami tekstylnymi, wyrobami odzieżowymi, obuwiem i wyrobami skórzanymi, meblami i sprzętem oświetleniowym, sprzętem radiowo-telewizyjnym lub sprzętem gospodarstwa domowego, artykułami piśmiennymi i księgarskimi,
    • organizowania zgromadzeń - w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 24 lipca 2015 roku – Prawo o zgromadzeniach (Dz. U. z 2019 r. poz. 631), z wyjątkiem przypadku gdy liczba uczestników zgromadzenia wynosi nie więcej niż 50 osób, wliczając w to organizatora i osoby działające w jego imieniu,
    • prowadzenia usług rehabilitacyjnych w ramach prewencji rentowej, o której mowa w art. 69 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dziennik Ustaw z 2020 r. pozycja 266 i 321) - całkowity zakaz wykonywania usług rehabilitacyjnych realizowanych w ramach zamówień udzielanych przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, z wyjątkiem sytuacji gdy turnus rehabilitacyjny rozpoczął się przed dniem 14 marca 2020 roku,
    • działalności samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, dla których podmiotem tworzącym jest Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego - nie udzielanie pacjentom świadczeń opieki zdrowotnej, z wyjątkiem sytuacji gdy udzielanie pacjentowi świadczeń zdrowotnych w zakresie rehabilitacji leczniczej rozpoczęło się przed dniem 14 marca 2020 roku.
  2. Ograniczenie prowadzenia działalności - wprowadzono następujące ograniczenia prowadzenia działalności (§5 ust. 1 pkt 3 i 4, §6 ust. 2, §8, §10 ust. 2):
    • działalności w zakresie lecznictwa uzdrowiskowego, o którym mowa w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1056, z 2019 r. poz. 1815 oraz z 2020 r. poz. 284) - nieudzielanie pacjentom świadczeń opieki zdrowotnej, z wyjątkiem przypadku, gdy udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej danemu pacjentowi rozpoczęło się przed dniem 14 marca 2020 roku,
    • sprawowania kultu religijnego w miejscach publicznych, w tym w budynkach i innych obiektach kultu religijnego - konieczność zapewnienia, aby w trakcie sprawowania kultu religijnego na danym terenie lub w danym obiekcie nie znajdowało się łącznie, zarówno wewnątrz i na zewnątrz pomieszczeń, nie więcej niż 50 osób, wliczając w to uczestników i osoby sprawujące kult religijny. Pominąć należy w tym miejscu błąd redakcyjny, usprawiedliwiony koniecznością szybkiego działania, polegający na konstrukcji: "nie znajdowało się łącznie...nie więcej niż 50 osób". Jedno "nie" jest tutaj niepotrzebne, ale sens regulacji jest jasny, choć akurat w mojej opinii w omawianym zakresie powinien obowiązywać całkowity zakaz podobnie jak w przypadku zgromadzeń,
    • urzędy administracji publicznej lub jednostki organizacyjne wykonujące zadania o charakterze publicznym - kierownik urzędu administracji publicznej lub kierujący jednostką organizacyjną wykonującą zadania o charakterze publicznym może zadecydować o ograniczeniu polegającym na wykonywaniu wyłącznie zadań niezbędnych do zapewnienia pomocy obywatelom oraz określonych zadań w sposób wyłączający bezpośrednią obsługę interesantów.
inne
Rozporządzenie 1 (§7) wprowadziło ułatwienia w zakresie realizowania świadczeń opieki zdrowotnej za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności - polegające na możliwości poświadczenia tożsamości za pomocą tych systemów oraz na możliwości poźniejszego dostarczenia skierowania potrzebnego do świadczenia tych świadczeń - w terminie 21 dni od dnia zakończenia okresu na jaki przewidziano zastosowanie Rozporządzenia, jednakże nie później niż w dniu udzielenia świadczenia opieki zdrowotnej wykonywanego na podstawie tego skierowania (zamiast 14 dni roboczych od dnia wpisania na listę oczekujących na udzielenie świadczenia).
Rozporządzenie 1 po nowelizacji 1-2 wprowadziło również możliwość udzielania zleceń na zaopatrzenie w wyroby medyczne i zleceń naprawy, o których mowa w art. 38 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych (Dziennik Ustaw z 2020 roku pozycja 357) za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności.
Stan zagrożenie epidemicznego został odwołany rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 20 marca 2020 roku w sprawie odwołania na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu zagrożenia epidemicznego (Dziennik Ustaw z 2020 roku, pozycja 490), albowiem tego dnia wprowadzony został w Rzeczypospolitej Polskiej stan epidemii - rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 20 marca 2020 roku w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii (Dziennik Ustaw z 2020 roku, pozycja 491).

Rozporządzenie 2

Rozporządzenie 2 przywraca tymczasowo, w okresie od dnia 15 marca 2020 roku do dnia 24 marca 2020 rokukontrolę graniczną osób przekraczających granicę państwową stanowiącą granicę wewnętrzną w rozumieniu art. 2 pkt 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/399 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie unijnego kodeksu zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen) (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2016, s. 1, z późniejszymi zmianami). Kontrolę przywraca się na następujących granicach: z Republiką Czeską, z Republiką Federalną Niemiec, z Republiką Litewską, z Republiką Słowackąw portach morskich stanowiących granicę wewnętrzną w rozumieniu kodeksu granicznego Schengen, w portach lotniczych stanowiących granicę wewnętrzną w rozumieniu kodeksu granicznego Schengen. Nowelizacją 2-2 dodano możliwość wyrażenia przez Komendanta Głównego Straży Granicznej, w szczególnie uzasadnionych przypadkach, zgody na przekraczenie granicy państwowej przez osoby i środki transportu w innych miejscach niż określone w załączniku do rozporządzenia.

Rozporządzenie 3

Rozporządzenie 3 dotyczy ruchu granicznego i obowiązuje od dnia 15 marca 2020 roku od godziny 00:00 do odwołania
ograniczenia w ruchu granicznym:
  1. Zawieszony został ruch graniczny na przejściach granicznych z Federacją Rosyjską, Republiką Białoruś oraz Ukrainą wymienionych w załączniku numer 1 (§1), jak poniżej.
     
     
  2. Ograniczony został ruch graniczny na przejściach granicznych z Federacją Rosyjską, Republiką Białoruś oraz Ukrainą wymienionych w załączniku numer 2 (§1), jak poniżej.
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
  3. Ograniczony został ruch graniczny na przejściach granicznych z Republiką Federalną Niemiec, Republiką Czeską, Republiką Litewską, Republiką Słowacką oraz w lotniczych i morskich przejściach granicznych.
Ograniczenia, o których mowa w punktach 2. i 3. powyżej nie dotyczą ruchu towarowego (z wyjątkiem przejścia drogowego Terespol-Brześć), a ruch osobowy dozwolony został tylko w kierunki wjazdowym i tylko dla następujących kategorii osób:
    • obywatele Rzeczypospolitej Polskiej,
    • cudzoziemcy, którzy są małżonkami albo dziećmi obywateli Rzeczypospolitej Polskiej albo pozostają pod stałą opieką obywateli Rzeczypospolitej Polskiej,
    • cudzoziemcy posiadający Kartę Polaka,
    • szefowie misji dyplomatycznych oraz członkowie personelu dyplomatyczno-konsularnego misji, czyli osoby posiadające stopień dyplomatyczny oraz członkowie ich rodzin,
    • cudzoziemcy posiadający prawo stałego lub czasowego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
    • cudzoziemcy posiadający prawo do pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, czyli cudzoziemcy uprawnieni do wykonywania pracy na takich samych zasadach co obywatele polscy, posiadający zezwolenie na pracę, zaświadczenie o wpisie do ewidencji w sprawie pracy sezonowej, oświadczenie o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, którzy wykonuje pracę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub przedstawią dokumenty, z których wynika, że podjęcie pracy rozpozcznie się niezwłocznie po przekroczeniu granicy,
    • w szczególnie uzasadnionych przypadkach, nieuwzględnionych powyżej, komendant placówki Straży Granicznej, po uzyskaniu zgody Komendanta Głównego Straży Granicznej, może zezwolić cudzoziemcowi na wjazd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w trybie określonym w ustawie z dnia 12 grudnia 2013 roku o cudzoziemcach (Dziennik ustaw z 2020 roku, pozycja 35),
    • cudzoziemcy, którzy prowadzą środek transportu służący do przewozu osób lub towarów, a ich przejazd następuje w ramach czynności zawodowych polegających na transporcie towarów lub przewozie osób.

Rozporządzenie 4

Rozporządzenie 4 zakazuje wykonywania lądowania w portach lotniczych Rzeczypospolitej Polskiej międzynarodowych lotów przewożących pasażerów w okresie obowiązywania rozporządzenia z wyjątkiem lotów (uwzględniając nowelizację 4-1):
    • którymi przewożone są osoby, o których mowa w § 3 ust. 2 rozporządzenia 2, powracające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej statkami powietrznymi wyczarterowanymi na zlecenie organizatorów turystyki lub podmiotu działającego na ich zlecenie przed dniem 15 marca 2020 roku lub na zlecenie Prezesa Rady Ministrów, dotyczy to zatem następujacych osób:
 
  • obywatele Rzeczypospolitej Polskiej,
  • cudzoziemcy, którzy są małżonkami albo dziećmi obywateli Rzeczypospolitej Polskiej albo pozostają pod stałą opieką obywateli Rzeczypospolitej Polskiej,
  • cudzoziemcy posiadający Kartę Polaka,
  • szefowie misji dyplomatycznych oraz członkowie personelu dyplomatyczno-konsularnego misji, czyli osoby posiadające stopień dyplomatyczny oraz członkowie ich rodzin,
  • cudzoziemcy posiadający prawo stałego lub czasowego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
  • cudzoziemcy posiadający prawo do pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tj. cudzoziemcy uprawnieni do wykonywania pracy na takich samych zasadach co obywatele polscy, posiadający zezwolenie na pracę, zezwolenie na pracę sezonową, oświadczenie o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
  • w szczególnie uzasadnionych przypadkach, nieuwzględnionych powyżej, komendant placówki Straży Granicznej, po uzyskaniu zgody Komendanta Głównego Straży Granicznej, może zezwolić cudzoziemcowi na wjazd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w trybie określonym w ustawie z dnia 12 grudnia 2013 roku o cudzoziemcach (Dziennik ustaw z 2020 roku, pozycja 35),
  • cudzoziemcy, którzy prowadzą środek transportu służący do przewozu towarów.
 
    • o których mowa w art. 76 ust. 1 ustawy z dnia 3 lipca 2002 roku – Prawo lotnicze (chodzi o loty wykonywane w celu zapobiegania skutkom klęsk żywiołowych lub ich usunięcia oraz ratowania życia lub zdrowia ludzkiego, loty związane z ochroną granic, zapewnienia bezpieczeństwa państwa lub porządku publicznego, lotów wykonywanych w celu przewozu, w oficjalnej misji, panującego monarchy i jego najbliższej rodziny, głowy państwa, przewodniczącego parlamentu lub jego izby, szefa rządu lub osoby zajmującej stanowisko równorzędne).
    • czarterowych realizowanych przez obcych przewoźników lotniczych, które będą wykonywane na zlecenie państw obcych, w celu powrotu ich obywateli.

 

 
 
 
 

formularz kontaktowy

Nazwa

E-mail *

Wiadomość *

obserwatorzy

Copyright © paragrafowanie